Mijn Lieve Florentina

Piep! Ik ben het... Rambo!
Het is al even geleden he? Als mijn mensen, Oikonde op bezoek krijgen, vragen ze regelmatig hoe het met u gaat. Ik hoor dan over uw lotgevallen. Ze hebben u al foto's van mij langs gebracht, en verteld hoe het met mij gaat.

Hier gaat het uitstekend met mij. Ik heb hier veel vriendjes gemaakt. Er is hier veel te beleven, en daar is jammer genoeg niet veel tijd voor om dat te vertellen.
Oww... Wacht? Dat kan beter gezegd worden.
De dame die langs komt heeft de sniffels. Dat wil zeggen dat ze elke keer moet niezen als ik haar gedag kom zeggen.

Onlangs begon één van men mensjes een blog op Blogger. Hij is zowat mijn mens maatje, die al mijn foto's maakt. Nu hebben we samen een blog gemaakt, waarop ik de ster ben. Zo kan je over al mijn lotgevallen lezen. Echt op avontuur gaan is niet zo mijn ding. Daarom ook de keuze om het mijn lotgevallen te noemen. Een klein beetje gelijk een dagboek. In mijn blog wordt door mij verteld over hoe mijn dag was verlopen.

De mensen hier zijn heel lief voor mij. Ze geven me veel knuffels, en mijn bakje eten is altijd vol. Er is een echt buffet hier. Alle dier hebben de keuze wat ze willen eten. Soms is er zelfs een traktatie van vers vlees, melk, pudding en Sheba. Ik vang geregeld al eens een muis, en die geef ik de mensjes dan. Zo geef je als poes ook nog iets terug. Voor al de liefde en zorg die ik krijg.

Afgelopen jaar is er al veel gebeurt. Mijn eerste dag hier was een heel drukke. Bij mijn ontmoeting met de andere poezen, verstopte ik me nog. Maar al gouw leerde ik Mira kennen. Zij was mijn grote liefde hier. In de foto zie je mij zitten op haar favoriete plekje. Zij was altijd graag in de poezen hun speeltuin. Ze werd ziek en is nu in de poezen hemel. Iedereen mist haar. Ze stierf op dezelfde dag als als haar vriendin Pukkie. We zijn hier allemaal dikke vrienden. Maar van de andere poezen mag ik als enige op haar nestje zitten of slapen. Ze weten hoeveel ze voor mij betekende. De mensen wasten haar nestje, maar mijn poezen neusje kan haar nog steeds ruiken.

Ik en mijn beste vriend Doopey
Mijn vriend Doopey is ongeveer mijn leeftijd. Hij komt letterlijk van de Kringwinkel. Eén van onze mensjes hier werkte daar tot voor kort. Daar had haar vriendin Doopey gevonden. Doopey kwam bij haar, en haar zoon wonen. Doopey is een echte gekke poes. Je zal zeker hem heel graag mogen. Hij doet iedereen altijd lachen. Zelfs als hij zen gekke snoeten maakt.

We gaan soms s'avonds rennen van kamer tot kamer. We maken graag de mensjes wakker. Ik klop op de deur, en als ze open doen, dan pikken we hun bed in. Als ze in hun bedje liggen, of ergens zitten, dan gaan we samen op tenen jacht.

Muizen vangen we ook samen. Dat doen we als een team. Ook als de rode stip verschijnt gaan we samen met zijn tweetjes achter de stip aan.

Ik moet er niet veel meer over zeggen, het is duidelijk dat Doopey mijn beste vriend is. We brengen veel tijd met elkaar door in de speeltuin dat de mensjes voor ons hebben gebouwd. Daar kunnen we altijd droog en warm zitten als het nat en koud is. In de zomer hebben we er het lekker fris. Mijn vriendin Mira was er ook altijd heel erg gelukkig. De andere poezen komen hier ook spelen. Maar dit is echt ons plekje. Ver weg van alle drukte. Waar we samen gezellig naar de vogel kunnen kijken, die in het voederhuisje gaan eten.

Alle diertjes hier zijn allemaal geadopteerd. We zijn dan ook allen goede vrienden. Samen hebben we dan ook veel plezier. Dit is echt iets waar onze twee mensjes hier voor leven. Om ons te overspoelen met liefde, en al de zorg die we nodig hebben.

Op de volgende pagina's stel ik je even voor aan al mijn vrienden.

Kusjes en veel Prrr liefde,
Rambo de poes

Geen opmerkingen:

Een reactie posten